Mission 1: Marathon

Het wonder is geschied!

26-09-2021 wordt een datum die altijd zal bijblijven, de dag waarop hét gebeurde…

Nooit gedacht dat 2 jaar en 1 week na mijn allereerste poging tot lopen (zie eerder blog-artikel ‘Opbouw van 0 – 10 kilometer’) een marathon op het programma zou kunnen staan.
Zo zie je maar, mirakels bestaan dus echt 😱.

Vooraf:
Door de normale weekend-drukte van basketwedstrijden was er weinig tijd om veel na te denken. De wedstrijden overlapten elkaar gedeeltelijk qua timing, maar mits wat duw- en trekwerk is het gelukt om beide wedstrijden grotendeels mee te pikken 😉.
Een meevaller hierbij was dat IT zijn wedstrijd in Wevelgem speelde, dus kon ik tijdens zijn douche-moment (ttz. de afterparty in de kleedkamer met zijn ploegmakkers) het startnummer al gaan ophalen, zodat ik vandaag dit gedeelte kon overslaan.

Gisterenavond stond er ook een date met vrienden gepland wat ervoor zorgde dat de avond voorbij vloog zonder extra gepieker 😉.

Wedstrijdverslag:
Hier kan ik kort over zijn: het gekend cliché-verhaal, te snel gestart 🙁
Ik wist dit nochtans, maar door die mensenmassa word je precies “gedwongen” om met de stroom mee te lopen.
En vroeg of laat moet je dit bekopen, hier was dit jammer genoeg heel vroeg in de wedstrijd, het voelde aan als het uitzweten van een kater, maar het was het gevolg van een tempo te lopen die ik eigenlijk niet aankon – toch niet voor deze afstand :(.
Maar: we waren vertrokken met het idee dat ik die eindmeet moést halen – al moest ik erbij neervallen (maar dan hopelijk aan de juiste kant van de eindmeet 🙂 ).

Toch verliep het mentale gedeelte van de wedstrijd niet van een leien dakje. Als ik eerlijk ben moet ik zeggen dat ik dit had onderschat, en als ik héél eerlijk ben: het was een ware hel 🙈!
Gelukkig stond hubbie af en toe aan de kant van de weg – en in een later stadium waren ook de kids van de partij, een morele opkikker van jewelste! Ook kon Gio heel efkes meefietsen om wat moed in te spreken! En als kers op de taart kwam er later op het parcours onverwachts fietsende visite van Maarten (nét op het moment dat ik het mentaal heel lastig kreeg – een geschenk uit de hemel), en gelukkig had hij géén gele t-shirt aan want ik heb hem onmiddellijk herkend 😇 ). Dit keer had de visite zelf voor drank en een gelleke gezorgd, met het idee dat dit wellicht meer dan welkom zou zijn, en dat was het zeker!
Ik heb mij hieraan serieus mispakt, ik had enkel een fruitmix-zakje en wat druivensuiker mee en gelukkig nog een op voorhand gekregen ampule met zouten.
Het wat kunnen praten tegen een vertrouwd persoon deed mij even op iets anders denken van ‘nog zoveel kilometer te gaan en we zijn er’, en zo kwamen de kilometers dan tóch – 1 voor 1 – op de teller.
Ik vermoed dat ik vanaf kilometer 37-38 dan terug alleen op pad ging, maar de mentale strijd was gestreden. Nu was het in rechte lijn naar de finish (de mensen aan de bevoorradingsposten zouden wellicht hun gezicht eens fronsen als ze mij horen spreken van een rechte lijn – ik stond te wankelen op mijn benen aan de tafel van de bevoorrading), dit moést lukken, vanaf nu focus op de finish!!
Aan kilometer 39 kwam een oudere man – met alle respect – naast mij lopen. Hij was kapot en vroeg of het stoorde om samen de laatste kilometers te overbruggen. Mijn eerste reactie was “Ja doe maar, zolang je maar niet verwacht dat ik je in mijn nek meedraag” – maar ik had de energie niet meer om hem een langer antwoord te geven dan “Ja, natuurlijk”. En die laatste kilometers gingen dan uiteindelijk nog behoorlijk goed – gedeeld leed is half leed?

Onder begeleiding van Maarten en Dieuwke 😇. Flashy kousen (allesbehalve mijn favoriete outfit 🙈) als herkenningspunt voor het thuisfront.

En dan plots was het daar, de finishboog – hét item waar we al zoo lang naar uitkeken!
Een memorabel moment …

Op dat ogenblik was mijn eerste marathon een feit, finally we did it!
De officiële klok tikte af op 4:44:54.790:

We zijn meer dan tevreden met dit resultaat, maar voor nu is ’t vat af, en vandaag zal er vermoedelijk ook geen nieuw vat meer op geraken. Ik hoop op een vrij plekje in de zetel zodat ik met voldoening kan terugblikken op wat de hel bleek te zijn ipv. een marathon 😉. Morgen zal die ellende al voor de helft vergeten zijn, en overmorgen denken we misschien al wat volgende keer anders moet – met zekerheid trager starten en meer eten…

Conclusie over mijn weg naar een marathon:
Verliep die weg vlot? NEE, allesbehalve.
Maar was het de moeite waard? AB-SO-LUUT!

Wie twijfelt om te beginnen met sporten kan ik maar 1 ding zeggen: gewoon doén!
Elke vorm van sporten, in welke gedaante dan ook – of het nu gaat om 5/10/20/40 km fietsen/lopen/zwemmen/wandelen/… – is een stap in de goeie richting, het verrijkt zowel lichaam als geest. Zolang we een doel voor ogen houden die een persoonlijke uitdaging vormt – hoe klein die uitdaging voor een ander misschien mag lijken – zijn we goed bezig 👍.

Hier proberen we het lopen – uiteraard pas nadat deze marathon lichamelijk verteerd is – op het huidig elan verder te zetten – waarbij we een stevige basis onderhouden met af en toe een uitschieter.
Lopen is voor mij een ‘Verzameling van Zalige Momentjes’ wat ik momenteel niet graag zou willen opgeven 🥳. Zolang knieën en heupen er ook maar zo over denken…

Mission One accomplished, tijd voor een nieuwe missie dus!
En die nieuwe missie begint zo stilaan vorm te krijgen 🤩
(meer info – zie pagina ‘Mont Ventoux’)!

EVERY ACCOMPLISHMENT STARTS WITH THE DECISION TO TRY