Marathon II: Gent 27-03-2022

Voorbereiding:

De voorbereiding verliep al bij al behoorlijk goed – met de nodige ongemakken/onhandigheden, maar dat zijn we ondertussen al gewoon.
Regen, wind (véél wind), donker, stralende zon, …, we hebben tijdens de trainingen zowat alle weertypes gehad, de ene training al wat leuker dan de andere 😜.

De standaard-trainingen werden plichtbewust uitgevoerd (woensdag/vrijdag/zondag), en af en toe konden we ons eens laten gaan aan een XL-editie (my favorite).
Op sommige dagen was er zowel een loop- als een fietstraining gepland en dat maakte het wel wat lastig, maar als er méér trainingen af te werken zijn dan dagen in de week, kunnen we niet anders dan het zo oplossen 😉.

Ondertussen weet ik dat ik niét op talent hoef te rekenen, dus hangt alles af van discipline en karakter.
Gelukkig bezit ik wél een ruime portie doorzettingsvermogen, dus moet ik alles uit déze kast halen 😋.

Verwachtingen:

Grote verwachtingen van mezelf heb ik niet. Comfortabeler uitlopen dan mijn eerste wedstrijd in Wevelgem is het enige doel dat ik momenteel haalbaar acht. De spreekwoordelijke “lat” ligt dus op de grond – maar we zijn realistisch, om een spectaculaire verbetering te zien in mijn finishtijd moet ik mijn trainingen anders gaan aanpakken.
Dit kan een plan zijn voor de toekomst, maar eerst moet ik de basis proberen goed te krijgen – of op zijn minst toch beter – om vlotter die eindmeet te halen. Pas als ik bij de finish niet meer sta te wankelen op mijn benen kan de focus verlegd worden naar aangepast trainen met het oog op een betere snelheid. Uiteraard hoop ik stiekem om toch een kléin beetje tijdswinst te maken zodat ik er toch een positief gevoel kan aan overhouden…

Maar mocht het uiteindelijk blijken dat een sneller tempo niet in mijn mogelijkheden ligt, dan zal ik mij er proberen niet druk in te maken als dit mijn wedstrijdtempo ‘maar is’ 😇. Lopen geeft mij enorm veel voldoening en tonnen energie én ik ervaar een betere nachtrust (t.t.z.: de BESTE OOIT 😁), uiteindelijk is het mij vooral dààr om te doen!
En aan mijn huidige tempo heb ik nog alle tijd om de mooie omgeving in mij op te nemen, dus er zijn ook voordelen aan 😊.
Stap voor stap, zo gaan de paarden (en de ezels trouwens ook 😜) …

Vooraf:

In de laatste week vóór de wedstrijd ging ik langs bij zowel sportkiné als osteopaat met als doel ‘Groot Onderhoud’ en wat een verschil, het voelt toch anders aan nu alles weer wat losser zit 😇.

Het weekend van de wedstrijd waren we uitgenodigd op een weekendje uit met jeugdvrienden – die net als ik al wat jeugdigheid en wilde haren zijn verloren, maar de vriendschap is altijd gebleven 🥳. Dit weekendje wilden we uiteraard niet aan ons laten voorbijgaan, ook niet omwille van een loopwedstrijd.
Maar, hoe dichter de Grote Dag naderde, hoe meer zenuwen er van de partij waren. Uiterlijk probeerde ik die zoveel mogelijk te verbergen, maar binnenin begon ik steeds meer op een ‘schroothoop’ te lijken.
Door mijn vorige wedstrijdervaring kon ik op voorhand reeds de inschatting maken dat het absoluut geen makkelijke klus zou worden … HELP, waar ben ik (nu weer) aan begonnen?! Een lichte paniekaanval 😫.

Ik besefte ook wel dat ik hieraan niet mocht toegeven en alle doemscenario’s moest proberen weg te denken.
“Het zal wel goed komen zeker? Het moét goed komen…”.
Dat ben ik aan mezelf verplicht én aan de trouwe supporters – Lies inclusief 😊.
Hoe groot zou de ontgoocheling niet zijn mocht ik de finish niet halen …

Om toch voldoende uitgerust aan de startmeet te kunnen verschijnen besloten we (last-minute) om op zaterdagavond het fijne gezelschap te verlaten en de laatste nacht vóór de wedstrijd thuis te gaan slapen. We vertrokken pas richting Ieper nádat we ons onder een sterrenhemel in de hottub hadden gewaagd – als afsluiter van een top-weekend kon dit wel tellen 🤭😂.
Ondertussen vertoefden Kids&Kat in hun vakantie-resort te Dadizele, dus daar hoefden we ons geen zorgen in te maken 🤩.

Wedstrijdverloop:

Door samen met Sylvia aan de startmeet te staan konden we elkaar wat moed inpraten, en ondertussen genoten we van de festival-sfeer tot we 20 minuten na het officiële startuur éindelijk onze strijd konden beginnen …

Het ging bijzonder goed om een tempo te vinden die voor beide lukte en de kilometers kwamen vlotjes op de teller. Tot op kilometer 13 – nadat we door de Ghelamco-arena liepen – onze wegen scheidden en we elk een ander parcours moesten volgen. Even kreeg ik het toen wat moeilijker, om vanaf dan ‘alleen’ te moeten lopen en niet te weten hoe het ging bij Sylvia…
Maar toen ik wat later te horen kreeg van onze (uitbundige 😜 ) supporter Lies dat Sylvia de eindmeet had gehaald was ik zó blij voor haar dat ik zelf mijn motivatie kon terugvinden om er ook terug volop voor te gaan!

De kilometers gingen voorbij zonder al te grote moeilijkheden (uiteraard met de nodige vermoeidheid) – de supporters stonden mij geregeld aan de kant op te wachten en dit was elke keer een blij weerzien 😊. Ik kon hen blijven met de glimlach begroeten zodat zij ook merkten dat het nog “allemaal goed zat” en Beertje dus ook gerust kon zijn.

En plots was het daar, het bord van kilometer 40, die laatste 2 km zouden nu ook wel nog lukken zeker?
Als laatste “rechte lijn” naar de finish was er een halve ronde in de binnenpiste van de Topsporthal. Wat een fantastische manier om een wedstrijd af te sluiten!!
Ik had nog de energie om op die binnenpiste àlles te geven wat er nog over was aan kracht (niet dat dat veel was maar ik wou het toch proberen) – maar dan besefte ik dat ik beter niet té enthousiast liep voor die laatste paar honderd meters omdat dit wel eens de ideale gelegenheid zou kunnen zijn om nét voor de finish nog op mijn smikkel te gaan – we mogen het lot ook niet teveel tarten hé 😂.

En toen was ze er – die finishboog – en de officiële klok tikte af op 4:29:42!
Wat een voldoening, marathon II is voltooid en vanaf hier en nu mag ik ter plekke uit elkaar vallen 😜 (maar toch liever niet).
Het is daarna zelfs nog gelukt om zonder wankelen naar de auto te stappen ipv. de shuttlebus te nemen!

Conclusie:

Gekwalificeerd geraken voor een deelname aan de wedstrijd in Boston is niet gelukt, jammer 😜.

Maar toch ben ik méér dan blij met het verloop van de wedstrijd, de “klop van de hamer” heb ik veel minder gevoeld dan tijdens mijn eerste wedstrijd. Het gevoel zat alleszins een pak beter nu, dus dié vooruitgang hebben we dan toch maar geboekt!
Het bewijs dus dat ik wel degelijk iets geleerd heb uit mijn fouten van de vorige wedstrijd…

Daarnaast is er ook een tijdswinst van 15 minuten (eerste marathon in Wevelgem was 4u44), dus das ook een grote meevaller! Ik kan alleen maar positief zijn over hoe ik deze wedstrijd ervaren heb.

Vanaf nu kan ik beginnen uitkijken naar mogelijke plannen in het najaar. Dit uiteraard onder voorbehoud van een ‘meewerkend lichaam’ want hoe zalig dat finishmoment ook mag zijn, het geeft toch een niet te ontkennen grote lichamelijke belasting én het vereist ook behoorlijk wat planning om voldoende te kunnen trainen op lange afstanden.

De grootste kanshebbers voor een wedstrijd in het najaar zijn Brussel (02-10-2022) of Nieuwpoort (25-09-2022). De knoop is nog niet doorgehakt, ik wacht best af tot ik weet welke (kleer)scheuren ik overhoud aan de beklimming en afdaling van de Mont Ventoux.

Vanaf nu krijgt het fietsen meer aandacht dan het lopen, want zoals mijn status ‘Fietsbehendigheid’ er momenteel uitziet (status ‘Klungel’), wordt mijn missie in augustus een regelrecht fiasco…
We trachten er kalm bij te blijven – ‘alleen de kalmte kan ons redden’, of toch niet?

IF IT DOESN’T KILL YOU, IT MAKES YOU STRONGER