Mission 1: Marathon

Slecht, slechter, slechtste plan ooit

Wie mijn vorige blog las zag het wellicht van mijlenver aankomen, mijn vooropgestelde plan was gedoemd om te mislukken.
En in mislukken – al zeg ik zelf – daar ben ik in geslaagd met vlag én wimpel 😏.

Lange tijd ging het goed, ik genoot maximaal van de langdurige loopsessies – dé uitlaatklep bij uitstek waarop ik mijn hoofd eens echt kan leegmaken – maar plots (16 juni) was de grens bereikt en zei het lichaam ‘nee, nee en nog eens nee’…. In die mate zelfs dat ik hubbie mocht optrommelen om mij te komen oppikken tijdens een looptocht, én de ochtend erna de huisarts mocht opbellen met de vraag om bij ons thuis langs te komen want ik wist niet hoe mij in de auto geplooid te krijgen om zelf tot bij de praktijk te geraken. Het verdict was een scheurtje in de lies: medicatie , kiné en – uiteraard – volledige rust zou beterschap brengen.
Was dat een behoorlijke tegenvaller, het eerste wat in mij opkwam was ‘En nu?’ Nét op het ogenblik dat ik er mentaal zo’n nood aan had liet mijn lichaam mij in de steek…

Maar niks aan te doen, het heeft geen zin om er lang te blijven op knagen want dat helpt toch geen stap vooruit, uiteindelijk was het blessureleed die ik zelf in de hand had gewerkt door de afstanden behoorlijk groot te maken en die broodnodige rustweek steeds maar uit te stellen. Dus werd die vrijwillige rustweek vervangen door 3,5 weken gedwongen rust – met als hoofdthema ‘Chagrijnigheid Troef’. Lang leve het thuiswerken, zo bleef het verspreiden van een slecht humeur beperkt tot enkel de huisgenoten 🙈.

Ondertussen hebben we de rustweken ‘uitgezeten’ en werpen de kiné-beurten (alweer) hun vruchten af, dus het lopen kon terug aangevat worden.
YEPPIE 🎉🥳, als dat geen goed nieuws is! Rustig heropbouwen is de boodschap. Momenteel geraakt een loop van 21 km terug vlot in de benen – ik durf voorlopig nog niet groter te gaan in volume – we gaan voorzichtig de goeie kant op!
19 september aan de startmeet verschijnen blijft dan toch misschien haalbaar? Let’s hope 🙏🤞

Aangezien ik 3,5 weken trainingen gemist heb wou ik zeker blijven lopen tijdens onze reis. Hubbie bleef volharden in het feit dat het géén optie was om langs de verkeerswegen te lopen, dus werd ik deze voormiddag keurig met de wagen tot aan een meer gebracht waar ik mijn gewenste afstand kon lopen – in toertjes van 1,1 km 😩😳.
20 toertjes later kon ik terug opgepikt worden, dat hadden we dan toch ook maar weer gehad!

Al voelde ik mij bij momenten even zinloos als een goudvis die eindeloos toertjes in een ronde bokaal zwemt, de omgeving op zich was méér dan oké 😉.

Op naar de volgende, en ondertussen genieten we volop van de rust en de natuur in het Zalige Frankrijk 😇.

PS. Ons vijfde gezinslid wordt gemist, maar FaceTime bevestigt ons dat ook zij het compleet naar haar zin heeft.
Michelle werd dan ook goed voorbereid op haar vakantie-trip ten Huize Mammie en Pappie, want de kids gaven Michelle hun uitgebreide recensie mee en verzekerden haar dat het daar héél plezant zou worden, en zij kunnen het weten hè 😉.
Waarvoor dank!

Keep you posted!

WILL IT BE EASY? NOPE. WORTH IT? ABSOLUTELY!