Hoe het begon …

Volgens studies is een goede nachtrust aan weinig mensen gegeven. 
Ik hoef niet deel te nemen aan een studie om te achterhalen in welk “hokje” ik thuishoor. 
Het vak van de “minder-goede tot slechte slapers” mag ik zo voorbij, om mijn definitieve bestemming te vinden in de hoek van de “hopeloze gevallen”.

Van kleinsaf aan waren alle redenen goed genoeg om er mijn slaap voor te laten, er was altijd wel iets dat mij wakker hield…
Als kind stond ik talloze keren aan bed – totaal in paniek – “Papa, papa, luister eens, mijn hart klopt niet meer!”.
Even vaak was ik verontwaardigd toen ik als reactie kreeg: “Kruip maar terug in je bed en probeer nog maar wat te slapen”.

Pas nu besef ik hoe vervelend dit wel niet moet geweest zijn, oprechte excuses zijn hier op hun plaats, bij deze 🙂
Stiekem ben ik dan ook blij dat onze kids gezegend zijn met het slaap-gen van hun papa.

Met de tand des tijds is voldoende nachtrust sprokkelen jammer genoeg niet spectaculair verbeterd. De paniekaanvallen van een hart dat stopt met kloppen zijn van de baan, maar werden ingeruild voor talloze nieuwe redenen tot piekeren, met af en toe een overdosis chagrijnigheid tot gevolg.
(huisgenoten kunnen dit bevestigen 🙂 )

Dat er iéts moest veranderen was duidelijk, en veel mogelijkheden waren er niet: ofwel de beschikbare “pieker-energie” drastisch naar beneden halen door fysieke vermoeidheid, ofwel het gebruik van slaap-medicatie.

En aangezien ik die laatste optie kost wat kost wou vermijden, bleef er geen keuze meer over en wist ik wat mij te doen stond.