Een valse start…

Het was te mooi om waar te zijn, mijn enthousiasme voor een nieuwe uitdaging was groot, héél groot zelfs…
Maar dit enthousiasme werd jammer genoeg snel de kop ingedrukt.

We moeten het benoemen zoals het is: ’t is echt van ‘lompigheid’. Wat je noemt: A F G A N G in het kwadraat.

Hieronder hoe het gebeurde:
Onlangs (zie vorig blog-artikel) kon ik eindelijk mijn fiets ophalen in de winkel. Toen was het even uitzoeken hoe die schoenen in en uit die klikpedalen krijgen. Op zich lukte dit wel – dus de techniek was gekend, maar die schoenen spanden zó hard in de pedalen, dat het totaal niet vlot ging om ze in en uit die pedalen te krijgen.

Ondertussen kreeg ik de (gouden) tip dat de sterkte waarop de schoenen vastklikken in de pedalen wat kan bijgeregeld worden, maar na wat materiaal te hebben uitgeprobeerd kwam ik tot de vaststelling dat die ene sleutel blijkbaar niet in ons persoonlijk gamma aanwezig was.

Dus dacht ik : “Dan proberen we het zo maar, misschien met ze 10 keer in en uit te halen wordt de spanning op die pedalen vanzelf wat soepeler en lost het probleem zichzelf op…”.
Zo gezegd zo gedaan, alleen ben ik niet aan 10 keer proberen geraakt 🙃 . De fiets stond tegen de muur – zodat ik aan één kant met mijn schouder kon leunen – maar aan de andere kant was een open vlakte (aangezien een garage meestal breder is dan een smalle doorgang).

De rest spreekt wellicht voor zich … 😂

Omvallen doe je (uiteraard) niet aan de kant die beschut is, maar aan de kant waar er plek genoeg is om te vallen 🙂 . Ik voelde onmiddellijk dat het niet goed zat, en moest toch even bekomen vooraleer ik mij al liggend uit die klikpedalen wurmde en terug overeind kon krabbelen om mijn fiets aan de kant te zetten en het voor die avond voor bekeken te houden.

Wat volgde was een helse nacht, de pijn aan mijn elleboog bleef toenemen en van slapen kwam niet veel in huis. De volgende ochtend werd ik – samen met I.T. – verwacht voor een dagopname om onze 4 wijsheidstanden te laten trekken – ook al zo’n leuke activiteit. Dan toch maar gezegd bij aankomst dat ik behoorlijk wat pijn voelde aan mijn elleboog.
De eerste reactie van de verpleegster was “Ja, maar je bent hier wel voor je tanden hé”. Alsof ik dat niet wist…
Maar toen besloten ze tóch om eerst mijn elleboog na te kijken, oeff.
Het verdict was als volgt: “De kop van het spaakbeen is gebroken, maar is niet van plaats veranderd dus dit moet niet geopereerd worden. Dit zal spontaan genezen”.
Ik wist niet onmiddellijk of ik hier ‘blij’ moest mee zijn, ja zeker?

Daarna kwamen dan toch die tanden aan de beurt, en een halve dag later kon ik – half kreupel en verkleed als een paasei – met zoonlief het ziekenhuis verlaten.

Ondertussen zijn onze tanden goed op weg om terug operationeel te worden. Anderhalve week stond er ‘ yoghurt met pillen’ op het menu, momenteel ben ik enkel nog een (niet-trotse) eigenaar van een krater in mijn mond, maar hopelijk groeit dit nog meer dicht.

Het herstel van ‘de kop van het spaakbeen’ verloopt moeizamer – medisch gezien wellicht compleet volgens schema – maar naar mijn mening mag dit gerust veel sneller aan elkaar groeien … (na een paar nachtjes flink slapen misschien?).

Er komen behoorlijk wat ongemakken bij kijken. Pas wanneer iets – tijdelijk – niet meer functioneert komen we tot de vaststelling welk nut een onderdeel van een lichaamsdeel heeft 😇:

Douchen? – we hebben toch onder het water gestaan.
Jas dicht doen? – ‘t is niet echt koud, ik doe wel een sjaal aan in de plaats. Jeansbroek aan? – nee, die knoop kan ik niet met 1 hand dicht krijgen. Een trainingsbroek moet maar goed genoeg zijn.
Schoenen dichtknopen? – ik steek de veters wel ín mijn schoenen, alleen uitkijken dat ik er niet over val 😋.

En hiermee zijn we enkel nog maar het ochtendritueel van wassen en aankleden gepasseerd … 🤗

Maar: na een controle bij de arts krijg ik de toelating om met 2 handen te typen, das al een grote frustratie van de baan geruimd, een ‘klein geluk’-momentje!

Lopen/fietsen daarentegen zal nog niet voor de komende weken zijn (jammer maar helaas). Ook de meeste huishoudelijke taken laten nog op zich wachten. Wat zal ik blij zijn – nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen – om weer huishoudelijke klusjes te kunnen uitvoeren🤪. Van zodra het opnieuw kan sta ik met een brede glimlach achter de strijkplank 😉.
En ik vermoed dat ik tijdens mijn eerste autorit – want ook dat lukt niet meer – stiekem een knuffel zal geven aan mijn stuur, want niet kunnen autorijden? – weg vrijheid 😕.

De mega-slechte afsluit van het sportieve jaar (volledig aan mezelf te wijten) … daar heb ik mij voor een stuk al bij neergelegd. Het positieve is dat ik lichamelijk gezien eens compleet uitgerust zal geraken en dat bepaalde langdurige kwalen (lies/heup – shin splints) nu zeker voldoende tijd krijgen om zich te herstellen. Zo zie je maar, ergens valt er toch iets positiefs te rapen. (Dat ik daarna wellicht terug vanaf 0 zal moeten starten, daar gaan we voorlopig nog niet aan denken 🙈…)

Binnen hier en een beetje kunnen we het hoofdstuk “Afgang Van Formaat” afsluiten en krijgen/nemen we een NIEUWE start!

TRY AND FAIL, BUT NEVER FAIL TO TRY