Vogelvrij 🐣

De fietstochtjes in open lucht beginnen sinds halfweg april 2022 (een 3-tal weken dus) stilaan vorm te krijgen. Net zoals bij het lopen verlopen ook deze tochtjes niet vlekkenvrij – mijn lijst van “fiets-akkefietjes” werd na de bewuste valpartij in de garage nog verder uitgebreid 🥴.

Mijn eerste rit in buitenlucht werd er uiteraard eentje richting het thuisfront – Dadizele. Met veel schrik startte ik mijn rit, aan een uiterst traag tempo (bijna bedevaartstempo), en aan de lichten in Moorslede beleefde ik een nieuw ‘laagtepunt’. Het stoppen aan de verkeerslichten is niet zo goed gelukt (ttz. mislukt) en daar waren jammer genoeg verschillende mensen getuige van 🙈.
Mocht u merken dat de struikjes daar op de hoek aan die lichten krom en schreef groeien, ik vrees dat ik de schuldige ken 🤫. Aangezien die lichten een onderdeel zijn van het traject naar het werk had ik mij al eerder afgevraagd wat de bedoeling van die struikjes kon zijn, want echt elegant staan die daar niet. Ik ken dus nu het antwoord! Het is duidelijk een goed doordacht plan geweest van het gemeentebestuur, wie weet hoeveel vallen die struikjes al opgevangen hebben voor fietsers die moeten wachten bij een rood licht 😇😂.

Ook heb ik al ervaring hoe het voelt om ‘plat te vallen’ – en dat na nog géén 250 km op de baan-teller te hebben 😉. Mijn geplande fietstocht werd een fikse wandeling naar de dichtstbijzijnde fietsenmaker, om het ‘gat van Marcel’ te dichten. Tijdens die wandeling had ik vermoedelijk méér gehad aan een paar opblaasbare wandelschoenen in mijn gereedschapsbidon dan aan een reserveband. Die ‘klakschoenen’ waren allesbehalve ideale wandelschoenen en zélf een bandenwissel doen, daar had wellicht veel volk komen naar kijken 🙃.

Gelukkig was de lokale fietsenmaker (fietstechniek Gheysen in Zonnebeke) héél behulpzaam en een kwartiertje nadat ik daar was binnen gestrompeld kon ik mijn tocht verder zetten, een dikke dank-je-wel vriendelijke fietsenmaker, You Made My Day!
Bij thuiskomst heeft Hubbie mij voor alle zekerheid toch maar ingeschreven bij VAB voor fietsbijstand, want ik zal niet elke keer het geluk hebben een vriendelijke fietsenmaker te treffen…

Ritjes In Gezelschap

Ondertussen laat het weer het toe om ook tijdens de week een ritje in te plannen. Dinsdagavond is sinds enkele weken hét uitkijkmoment, eventjes de drukte ontlopen en volop genieten van buitenlucht én een gezellige babbel onderweg 😉.

En dan nu: De eerste 100 kilometer-rit

Op 06-05-2022 reed ik mijn eerste rit van 100 km. Dit kwam voor mij ook eerder als een verrassing.
Vorige week vrijdag had ik een rit van 60 km gedaan, en ik weet dat je best de kilometers ‘gezapig’ opbouwt, dus dat was ik ook van plan en daarom had ik voor mijn volgende tocht op vrijdag een ritje van 86 km uitgestippeld.
Maar de uitgestippelde route van 86 km werden er uiteindelijk 108…

Origineel plan	Werkelijke route Zoek de 7 verschillen

De reden?
Zoals reeds in eerdere blogs aangehaald ontbreekt er mij een oriëntatie-gen. Dit vertaalt zich in “2 straten inslaan en ik weet al niet meer van waar ik kom”.
Het was ook mijn eerste ‘echte’ rit met GPS, dus moest ik ook sowieso wat wennen aan het gebruik ervan. Maar we gaan het nu niét op de GPS steken hé, het mislopen is volledig op mijn rekening te schrijven.
Bij de Haighlaan richting station liep het al een eerste keer fout. Ik begreep niet welke afslag de GPS bedoelde dus deed ik maar een paar rondjes extra op het rondpunt tot ik wist hoe het zat en waar ik naartoe moest. Snel gefixt, we zaten nu op het goeie pad, oeff :).

Enige tijd later arriveerde ik – volgens plan – op het domein van de Lovie. De ingang van de Lovie is makkelijk te vinden, de juiste uitgang iets minder. Ik geraakte wel van het domein af maar mijn GPS gaf steeds aan “uit koers”. Dus moest ik proberen terug “in koers” te geraken en dat heeft toch enige moeite gekost. Na een paar rondjes op de Lovie op zoek naar de correcte uitweg bedacht ik plots dat ik ipv. mijn GPS tevergeefs te volgen, ook het kaartje van de knooppunten kon bekijken die ik gelukkig op mijn GSM had bewaard. Ik moest gewoon naar één van die knooppunten zien te rijden en dan voor het Lovie-gedeelte de knooppunten volgen en zo zou ik er wel uit geraken, dacht ik. Op zich was dit een heel goed plan, ware het niet dat ik de kaart met knooppunten in de verkeerde richting volgde en de GPS aangaf dat ik steeds verder van koers afweek. Ik snapte er niks van 🤔. Toen ik tot het besef kwam dat ik eigenlijk de route aan het rijden was van waar ik al kwam, keerde ik mijn ‘kar’ en reed ik vervolgens wél de juiste volgorde van de knooppunten af en na zo’n 15 kilometer extra kon ik uiteindelijk de juiste uitgang vinden. Blij dat ik toch maar had doorgezet om de uitgestippelde route terug te vinden!
Natuurlijk had ik hierdoor wel wat energie verspild – ik was om 8u50 vertrokken en ondertussen was het al middag gepasseerd én ik had nog een pak kilometers voor de boeg. De vermoeidheid begon op te duiken, gelukkig had ik een paar ‘gellekes’ mee en had ik ’s morgens toch een banaan gegeten.

Na het euvel bij de Lovie moest ik nog het Heuvellandse landschap op. De klim die ik moest doen – geen idee welke berg het nu precies was – ben ik gestart in de verkeerde versnelling (‘t was eerder in de juiste ‘vertraging’) en bij het schakelen heb ik ook nog de verkeerde gepakt waardoor ik de trappers al hélemaal niet meer kreeg rondgedraaid, het gevolg kunt u wellicht al raden …
En dan de gedachte dat ik binnen hier en 3 maand een ander kaliber van een berg te trotseren heb… zelfzeker word ik er alleszins niet van …
Maar we blijven ervoor gaan, andere keer (hopelijk) beter!

Ik had ook nog nadat ik mijn route had samengesteld bevestiging gevraagd of ik toch zéker de kasseien van de Kemmelberg niet onbewust in mijn route had gestopt. Als routeplanner vertrouw ik niet op mezelf, dus ik wou het toch nog even laten nakijken door iemand met méér wegkennis 😜.
Nee, de kasseien van de Kemmelberg zaten er niet in, dat had ik wel goed uitgestippeld hé!
Kasseien wil ik voorlopig vermijden – laat mij eerst nog maar wat ‘gewoon’ rond rijden, maar u voelt het wellicht wel aankomen …
Plots gaf de GPS mij een pad in de Palingbeek aan die ik voor langer dan een kilometer moest volgen, en dat pad was volop kasseien. Ik werd geschud van boven tot beneden, ’t klutterde allemaal… De GPS zag ik elke 50m naar beneden gaan – zo hard verlangde ik naar het einde van deze weg!
En toen ik éindelijk die vervelende kasseien voorbij was, moest ik toch even stoppen om te bekomen, ik kon totaal niet meer uitmaken welke kant nu richting Ieper was 😂.
Maar ook dat is goed gekomen en vanaf dan waren de moeilijke momenten van de baan, ik kon zonder grote problemen (en ook zonder grote snelheden) de weg naar huis maken! En zo geschiedde mijn eerste +100km-rit 😃.

Mocht u zich nu afvragen of ik dan wel heb kunnen genieten van die rit als dat zoveel “gebrokkel” opleverde?
Het antwoord is volmondig: Ja hoor, zeer zeker! Het was (bij momenten) écht ZALIG!
En de andere momenten zullen we klasseren onder ‘een ervaring rijker’.
Buitenlucht, vrijheid, natuur en zon, wat willen we eigenlijk nog meer?

Het landschap was de moeite waard!
Deze rit doe ik zeker opnieuw, maar dan hopelijk in een vloeiendere lijn 😋.